De werknomade is altijd onderweg en werkt op de meest uiteenlopende plekken. Elke maand beoordeelt ze een onorthodoxe gratis werkplek; van ziekenhuis tot theaterfoyer. Waar in Nederland is de sfeer gastvrij, de werkplek prettig en de koffie lekker? Vandaag is ze in de Stadstimmertuin in Amsterdam.
Als werknomade leid ik ook in mijn eigen woonplaats Amsterdam een rondtrekkend bestaan. Ik werk in een eigen kantoor, op locatie bij opdrachtgevers, op een zonnig terras, thuis en – tussen afspraken door – op wisselende flexplekken. Nu hoorde ik van de Stadstimmertuin. Spannende naam. Die klinkt creatief, groen en… nou ja, ‘stads’.
Oude stadsdrukkerij
Het blijkt een oude stadsdrukkerij die nu dienst doet als gemeentekantoor. Het werk- en ontmoetingscafé voor ambtenaren is toegankelijk voor iedereen. Het monumentale pand ligt een beetje verstopt in een straatje tussen de Amstel en het Weesperplein, dat Voormalige Stadstimmertuin heet. Hier was vroeger een stadstimmerwerf. Aha, vandaar. Dit is trouwens een beroemde straat: de school naast de stadsdrukkerij was het Joods Lyceum, waar Anne Frank naartoe ging tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Het is maar goed dat ik mijn eigen boterhammen met pindakaas heb meegenomen, want als ik om 14 uur binnenloop is de kantine, die wordt gerund door ‘sociale lunchroom’ De Buren (die werk en een horeca-opleiding biedt aan mensen met een psychiatrische achtergrond), al dicht. De jongen achter de bar helpt me wel heel vriendelijk aan de naam van het gratis wifi-netwerk.
Het gebouw uit 1915 (destijds gebouwd voor de gemeentelijke dienst publieke werken) is getransformeerd door architect Wouter Valkenier. In de grote ruimte waar wordt gewerkt, geluncht en vergaderd is de originele betonnen draagconstructie te zien. De inktspatten op de muren zijn niet weggepoetst. De lampen zijn gemaakt van oude straatlantaarns – er is zelfs een spectaculaire kroonluchter samengesteld. Dit is een behoorlijk hippe omgeving – onverwachts wanneer je ‘gemeente’ en ‘ambtenaar’ hoort.
Luidruchtige ambtenaren en ‘daktuinkamers’
Er zijn voldoende plekken. Dat moet ook wel want het is druk. Overal zitten groepjes ambtenaren te overleggen. De afdeling gemeentelijk vastgoed is hier gevestigd, dus de flarden van gesprekken die ik opvang gaan over bouwprojecten, verhuizingen en dat soort zaken. Niemand kijkt er raar van op dat ik hier in mijn eentje zit te werken. Een man vraagt zelfs of zijn groepje niet te luidruchtig is. Aardig hoor!
Voordat ik aan het einde van de middag vertrek, breng ik nog een bezoekje aan de daktuin bovenop de tweede verdieping. Althans, er zijn ‘daktuinkamers’, dus ik ga er vanuit dat er ook een daktuin is. Ik denk aan zithoekjes in de schaduw van grote planten in potten, urban farming, misschien zelfs een barretje waar je iets te drinken kunt bestellen. Maar nee. Het komt niet eens in de búúrt. De daktuinkamers kijken uit op een reepje dak met wat karige bodembedekkers. Tja, zó hip is het nou ook weer niet.