Dagboek van een werknomadeZorg

Met spoed aan de slag in het Gelre Ziekenhuis

De werknomade is altijd onderweg en werkt op de meest uiteenlopende plekken. Elke maand beoordeelt ze een onorthodoxe gratis werkplek; van ziekenhuis tot theaterfoyer. Waar in Nederland is de sfeer gastvrij, de werkplek prettig en de koffie lekker?

#2 De werknomade bij het Gelre Ziekenhuis in Apeldoorn

Een ziekenhuis is geen plek waar je voor je plezier komt, normaal gesproken. Toch zit ik te werken in het Gelre Ziekenhuis in Apeldoorn. Waarom? Omdat het kan. Het hospitaal ligt dichtbij de A1 en staat op een overzicht van flexibele werkplekken in de regio. ‘Zoek een gratis werkplek met wifi op in het bezoekersrestaurant’, staat er. Dat heb ik gedaan.

Als ik mij met een cappuccino-in-kartonnen-beker en een chocolademuffin ergens wil installeren, blijkt direct dat er een tekort is aan stopcontacten. Dat is behelpen. Er zijn veel tafels bezet dus ik moet het eerst een half uurtje doen met een plek zónder stroom.

Dit is uiteraard geen kantooromgeving en daar moet je tegen kunnen. Een enkeling zit te werken – een Aziatische jongen zit gebogen over zijn schoolboek, een man van middelbare leeftijd in net pak typt op zijn iPad – maar de anderen zijn ziekenhuispersoneel, zieken en hun bezoekers. Een meisje van een jaar of 14 trekt een pleister van haar arm en laat aan haar moeder zien wat eronder zit. Een verpleegster in het wit loopt langs op haar blauwe Crocs. Een vrouw op sloffen trekt haar mobiele infuus achter zich aan. Een man met grijs haar en een bril duwt zijn net zo grijze echtgenote in een rolstoel voor zich uit. En ga zo maar door. Het geroezemoes om mij heen – over de wachttijd bij de diabetespoli, vakantieplannen en familieperikelen – brengt mij gek genoeg in een prettige concentratiemodus.

“Dit is uiteraard geen kantooromgeving en daar moet je tegen kunnen.”

Rond lunchtijd komen het restaurantpersoneel om me heen zitten. Ik ben inmiddels verhuisd naar een lange tafel in de buurt van een stopcontact. De jonge keukenmedewerkers eten wraps met kip of een broodje shoarma. Een servicemonteur uit Noord-Brabant vertelt dat wokken ‘in’ is in veel ziekenhuizen, maar hier in Apeldoorn hebben ze dat nog niet. Dan gaat het gesprek over carnaval. “Noemen jullie dát carnaval?”, reageert de Brabander op de verhalen van de anderen. “Dat is bij ons een normale zaterdagavond.” Ik luister met een glimlach mee.

Als ik mijn eigen lunch ga kopen, een prima broodje zalm en een aardbeiensmoothie, zijn de mensen om mij heen zo vriendelijk om even op mijn spullen te letten. Niemand, ook het personeel niet, lijkt het vreemd te vinden dat ik hier nog steeds zit. Dat had ik wel verwacht; wie zit er nou een hele dag in een ziekenhuisrestaurant? De werknomade dus. En ondanks wat minpuntjes – geen daglicht, betalen voor je koffie – blijk ik hier toch aardig wat prettige en productieve uurtjes te hebben doorgebracht.